رنامهنویسی شیگرا (OOP) یک رویکرد مدرن در توسعه نرمافزار است که بر اساس مفهوم اشیاء و کلاسها بنا شده است.
این رویکرد به برنامهنویسان این امکان را میدهد که سیستمهای پیچیده را به راحتی طراحی و پیادهسازی کنند.
در ادامه، به بررسی ویژگیها، اصول و مزایای برنامهنویسی شیگرا میپردازیم.
تعریف برنامهنویسی شیگرا
برنامهنویسی شیگرا نوعی رویکرد برنامهنویسی است که در آن نرمافزارها بر اساس اشیاء (Objects) و کلاسها (Classes) طراحی میشوند. هر شیء میتواند نمایانگر یک موجودیت واقعی یا مفهومی باشد که دارای ویژگیها (Attributes) و رفتارها (Methods) است.
به عنوان مثال، در یک بازی کامپیوتری، یک "ماشین" میتواند یک کلاس باشد و "پژو" یک شیء از آن کلاس.
اصول برنامهنویسی شیگرا
- کلاس (Class):
کلاسها الگوهایی برای ایجاد اشیاء هستند و ویژگیها و متدهای مربوط به آنها را تعریف میکنند.
- شیء (Object):
شیء نمونهای از یک کلاس است که دارای دادههای خاص خود میباشد.
- کپسولهسازی (Encapsulation):
این اصل به معنای محدود کردن دسترسی به دادههای داخلی یک شیء است. تنها متدهای عمومی اجازه دسترسی به دادهها را دارند، که این امر امنیت و کنترل بیشتری را فراهم میکند.
- انتزاع (Abstraction):
این مفهوم به توسعهدهندگان اجازه میدهد تا تنها جزئیات مهم را در نظر بگیرند و جزئیات غیرضروری را پنهان کنند.
- ارثبری (Inheritance):
این ویژگی به اشیاء اجازه میدهد تا ویژگیها و رفتارهای یک کلاس دیگر را به ارث ببرند، که منجر به استفاده مجدد از کد و کاهش تکرار میشود.
مزایای برنامهنویسی شیگرا
- قابلیت استفاده مجدد (Reusability):
با استفاده از ارثبری، برنامهنویسان میتوانند کدهای موجود را دوباره استفاده کنند، که منجر به صرفهجویی در زمان و منابع میشود.
- مدیریت پیچیدگی:
تقسیم پروژههای بزرگ به بخشهای کوچکتر و مستقل باعث مدیریت بهتر پیچیدگیهای نرمافزار میشود.
- ماژولار بودن (Modularity):
با تقسیم کد به ماژولهای مستقل، هر بخش از برنامه میتواند به صورت جداگانه توسعه و آزمایش شود.
- تسهیل نگهداری:
کدهای ساختاریافته و منظم باعث آسانتر شدن فرآیند نگهداری و بروزرسانی نرمافزار میشود.
- بهبود امنیت:
کپسولهسازی اطلاعات باعث کاهش خطر دسترسی غیرمجاز به دادهها میشود.
برنامهنویسی شیگرا یکی از محبوبترین رویکردها در صنعت نرمافزار است و در زبانهای مختلفی مانند جاوا، پایتون، C++ و C# پیادهسازی شده است.
با توجه به مزایا و اصول آن، این روش برای توسعه نرمافزارهایی با مقیاس بزرگ و پیچیده بسیار مناسب است.